"Για παιδιά από 9 ετών" δηλώνει το οπισθόφυλλο. Είναι ένας από τους λόγους που σκέφτηκα να μην γράψω για αυτό, ντράπηκα λίγο να παραδεχτώ ότι δίαβασα ένα τόσο παιδικό βιβλίο. Μέρες όμως με ταλανίζει αυτή η απόφαση, κυρίως επειδή με βασανίζει αυτή η φράση. Η γνωστή ιστορία με την ανθρωπότητα του μέλλοντος που υπηρετείται από μηχανήματα, ο ιδανικός κόσμος που μαγεύει τα παιδιά. Κι όμως, κάτι μου ξένιζε. Μια πραγματικότητα όπου το σπίτι κατασκοπεύει τους ενοίκους του, μόνο οι πλούσιοι ταξιδεύουν και όλοι ζουν απομονωμένοι... Πώς γίνεται ένα παιδί να διακρίνει τις λεπτές αποχρώσεις αυτό του μικρού οργουελικού αριστουργήματος, να δει την τραγική πραγματικότητα πίσω από την φαντασμαγορική τεχνολογια και να διανοηθεί πόσα συμφέροντα διακυβεύονται στην καταπάτηση της ανθρώπινης αυθυπαρξίας; Φέρει μια χαριτωμένη ειρωνία για το πως κάτι τόσο αδίστακτο θα εισβάλει στη μελλοντική ζωή με την αξιολάτρευτη υπόσταση ενός πρόθυμου Ίγκερ, και θα θεωρηθεί ευεργέτημα της επιστήμης, όταν θα είναι η πέτρα που θα γκρεμίσει το οικοδόμημα της προσωπικότητας.
